Gmina Jeżewoportal informacyjny

Intencja misyjna na kwiecień: aby prześladowani chrześcijanie odczuwali umacniającą obecność Zmartwychwstałego Pana i solidarność całego Kościoła

1.      We wtorek i w czwartek od godz. 09:00 do 14:00. zajęcia dla niepełnosprawnych w Harcówce.

2.      Świątynię na przyszłą niedzielę przygotowują parafianie z  Pięćmorgów. Sprzątanie rozpoczynamy w sobotę o godz. 09:00.

3.      Na podstawie prośby wielu Parafian w naszym kościele wbudujemy nowoczesny system

ogrzewania kościoła taki, aby było zimą ciepło i aby nikt nie wymawiał się nieobecnością w kościele z powodu zimna. W tym celu również wbudujemy na witraże od zewnątrz 20 okien, aby ciepło nie uciekało przez utleniony ołów pomiędzy szybkami witraży. Prace, nie tylko organizacyjne, już rozpoczęliśmy. Gdyby ktoś chciał ten cel wesprzeć to niech czuje się serdecznie zaproszony. Jest nawet specjalna okazja -  ks. proboszcz w tym roku dziękuje  Panu Bogu za 35 lat kapłaństwa, za 20 lat posługi w Jeżewie, za 25 lat pracy w Wyższym Seminarium Duchownym i za to, że 20 lat temu Ks. Biskup powołał go do posługi dziekańskiej najpierw jako wicedziekana a od 2007 roku do posługi dziekana naszego dekanatu. To dziękczynienie będziemy obchodzić w odpust Świętej Trójcy 31 maja. Proszę, aby nie kupować kwiatów, ale w kopercie napisać odręcznie życzenia i włożyć do koperty dowolną ofiarę na nowoczesny system ogrzewania naszej świątyni i na 20 okien, którymi chcemy uszczelnić nasz Dom Boży. Wszystkie ofiary składamy podczas kolekt w miarę możliwości budżetu rodzinnego. Komisja, która liczy nasze kolekty i płaci rachunki parafialne będzie otwierać koperty, ofiary wpisywać do złotej księgi, a z życzeń zrobimy album jubileuszowy.

16:30 śp. rodziców Anna, Anastazy, rodzeństwo i Cecylia Dudkowska

17:30 śp. Apolonia i Konrad Krzemińscy oraz zmarłych z rodziny

08 kwietnia  –środa –  07.00 (w klasztorze ( Msza św. Sióstr)

16:00 Różaniec – prowadzą Róże Źywego Różańca

16:30 śp. Kazimierz, Irena i Sławomir

Po Mszy św. Nowenna do Matki Bożej Nieustającej Pomocy

17:30 śp. Stanisław Deka i rodziców z ob. stron

16:30 śp. Róża i Jacek Obremscy

17:30   śp. Cecylia Krzemińska ( z ofiar pogrzebu)

15:00 Nabożeństwo do Miłosierdzia Bożego ; Msza św. śp. Franciszek Sumiński ( z ofiar pogrzebu)

17:30 śp. Wincenta i Władysław Talaśka

11 kwietnia –  Sobota  16:30 Msza św. dziękczynna z okazji 60 r. urodzin męża w intencji syna Oskara i prośba o dalsze Błogosławieństwo

 

Nr konta rachunkowego Parafii Świętej Trójcy w Jeżewo

Bank Spółdzielczy w Nowem Nad Wisłą Oddział Jeżewo   46 8173 0005 2003 0000 2756 0001

Szanowni i Drodzy Przyjaciele Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II!

Przeżywając Święta Wielkanocne, w szczególności zaś Triduum Paschalne, wpatrujemy się

w krzyż Chrystusa. Przypominamy sobie, dlaczego właśnie on jest naszym godłem, znakiem

rozpoznawczym oraz źródłem naszej dumy i nadziei. Przez cały Wielki Tydzień towarzyszymy

męce i śmierci naszego Zbawiciela, aby następnie wejść w radosne świętowanie zmartwychwstania,

trwające przez oktawę Wielkiej Nocy. Cieszymy się z tego, że Chrystus zmartwychwstał

i jest z nami. Musimy być jednak świadomi, że zmartwychwstanie Chrystusa nie jest cofnięciem

czasu, nie uchyla Wielkiego Piątku. Zmartwychwstały Chrystus pokazuje apostołowi Tomaszowi

swoje rany, które jaśnieją chwałą, ale nie znikają ( J 20,24-29). Analogicznie w Apokalipsie

św. Jana (Ap 4-5) widzimy tryumf Baranka, który wkracza na tron Boga, ma siedem duchów

Boga i z ręki Boga bierze księgę. Zastępy niebieskie padają na twarz przed Nim tak samo jak

przed Bogiem. Autor natchniony podkreśla jednak, że zobaczył „stojącego Baranka, jakby zabitego”

(Ap 5,6). Również duchy, które oddają Barankowi pokłon aż do ziemi, uznają go za

godnego wstąpienia na tron Boga, ponieważ „został zabity” i „nabył ludzi swoją krwią” (Ap 5,9),

a całe stworzenie poddaje się potędze i władzy „Baranka zabitego” (Ap 5,12). Tryumf zmartwychwstania

nie przekreśla więc krzyża, przeciwnie, czyni krzyż znakiem chwały dla wszystkich

wyznawców Jezusa Chrystusa.

Trzeba jednak mieć świadomość, że w świecie starożytnym krzyż nie był zwykłą szubienicą,

nie był jednym z wielu narzędzi wykonywania wyroku śmierci. Krzyż był uznawany za karę najokrutniejszą

i najcięższą. Skazaniec nie tylko ponosił śmierć w długotrwałych męczarniach, ale

podlegał też najwyższemu upokorzeniu, wręcz odczłowieczeniu. Źydzi uznawali, że człowiek

powieszony na drzewie jest przeklęty przez Boga (Pwt 21,23; Ga 3,13). Jak dowiadujemy się

ze Zwoju świątynnego, znalezionego w Qumran, i z Talmudu, kara powieszenia na drzewie była

zarezerwowana dla zdrajców Boga i narodu, bluźnierców najgorszego rodzaju. Poganie nazywali

ukrzyżowanie karą niewolniczą, a skazańców – wyżerką kruków.

Przekształcenie znaku największego pohańbienia w symbol nieskończonej chwały wskazuje

na wielkie duchowe zwycięstwo chrześcijaństwa nad starym światem. W IV w. cesarz Konstantyn

Wielki zniósł karę śmierci przez ukrzyżowanie na znak szacunku dla Chrystusa, a już kilka

pokoleń później krzyż stał się częstym tematem literatury i sztuki, ulubionym godłem królów

i rycerzy, znakiem służby zdrowia i opieki charytatywnej, pojawił się na centralnych placach

miast i na rozstajach dróg w świecie kultury śródziemnomorskiej, zwanej także łacińską czy

zachodnią. To niezwykłe zwycięstwo krzyża stanowi źródło i początek cywilizacji europejskiej.

O Europie od dawna mówiono, że została zbudowana na trzech wzgórzach: Akropolu, Kapitolu

i Golgocie. Ateński Akropol pierwotnie służył jako forteca, a później stał się dla Ateńczyków

głównym miejscem kultu religijnego. Górujący nad Atenami, jest też symbolem greckiej

fi lozofi i. Kapitol to najważniejsze z siedmiu wzgórz Rzymu. Na nim wznosiła się twierdza

i najważniejsza świątynia, tutaj też zaczynała się najsłynniejsza z rzymskich dróg – Via Sacra

(Droga Święta). Kapitol stanowi symbol prawa rzymskiego. Golgota to, oczywiście, miejsce

śmierci Chrystusa. Góra, na której stanął krzyż Zbawiciela, symbolizuje religię chrześcijańską.

Mówiąc, że Europa została zbudowana na trzech wzgórzach: Akropolu, Kapitolu i Golgocie,

stwierdzamy, że źródło i autentyczną konstytucję cywilizacji europejskiej stanowi grecka fi lozofi

a, rzymskie prawo oraz religia i etyka chrześcijańska.

W rzeczywistości te trzy wzniesienia nie są jednak sobie równe. Golgota odgrywa rolę szczególną.

Cywilizację europejską stworzyli bowiem chrześcijanie, którzy z zagłady starożytnego

świata ocalili i przechowali to, co ten świat stworzył i miał najcenniejszego: grecką fi lozofi ę

i rzymskie prawo, czyli rozum i sprawiedliwość. Przejęli od Greków racjonalną wizję świata

i człowieka, a także same metody racjonalnego poznawania, przeciwstawiając je barbarzyńskim

zabobonom. Od Rzymian przejęli idee ładu społecznego i zasady współżycia międzyludzkiego,

a także metody rozwiązywania sporów między ludźmi oraz między jednostką a społeczeństwem,

przeciwstawiając je prawu silniejszego. Chrześcijanie nie tylko przenieśli ideały Greków

i Rzymian przez okres wędrówki ludów, ale również przyswoili te ideały, dogłębnie je przetworzyli

i udoskonalili, dając początek prawdziwemu humanizmowi. To właśnie chrześcijanie

tchnęli w antyczną spuściznę ducha wolności, braterstwa i miłości, które stały się znakiem rozpoznawczym

ich cywilizacji. Nie jest wobec tego przesadą stwierdzić, że Europa została zbudowana

na jednej górze, na Golgocie, na której przechowano również największe skarby Akropolu

i Kapitolu. Europę zbudowano na Golgocie, to znaczy na krzyżu. Dlatego krzyż jest nie tylko

symbolem religijnym, symbolem miłości Chrystusa do człowieka, ale również symbolem naszej

cywilizacji, a także symbolem prawdziwego humanizmu. Krzyż jest najwłaściwszym godłem

Europy, która przecież pierwotnie nosiła miano Christianitas.

Wszyscy zdajemy sobie sprawę z tego, że od pewnego czasu właśnie Europa w znacznym

stopniu odrywa się od swoich chrześcijańskich fundamentów. Od kilku pokoleń propagatorzy

niewiary obiecują, że kiedy zostaną rozerwane kajdany chrześcijaństwa, nastąpi wielkie i ostateczne

wyzwolenie człowieka. Adam Mickiewicz ukazał taką postawę w wierszu Filozof i Bóg

emigrant: „Wygnaliśmy z serc Boga, weźmiem dobra po nim, / Gadać o nim i pisać do niego

zabronim; / Mamy nań sto gąb brzmiących i piór ostrych krocie, / A ten zbrodniarz emigrant

myśli o powrocie?“.

Dokąd takie wyzwolenie prowadzi, możemy już dzisiaj obserwować. Po epoce wielkich,

zbrodniczych totalitaryzmów, nastały czasy sceptycyzmu, czasy ludzi, którzy nie wiedzą, w co

wierzyć i do czego dążyć. Ponadto obserwujemy odrodzenie różnych form fanatyzmu i fundamentalizmu,

które na naszych oczach uzewnętrzniają się w terroryzmie. Kiedy w aktach terroru

giną niewinni ludzie, wszyscy jesteśmy przerażeni. Solidaryzujemy się z ofi arami, nawet jeśli

ideowo jest nam do nich bardzo daleko. Przez europejskie miasta przechodzą marsze wsparcia.

Można jednak zapytać, czy zlaicyzowana Europa może skutecznie przeciwstawić się rosnącym

w siłę fundamentalizmom, które w swej istocie są sprzeczne z ideałami Ewangelii. Czy ma na

to dość duchowej siły?

Negatywna odpowiedź na to pytanie musi prowadzić do pytania podstawowego: jakie jest

źródło kryzysu naszej cywilizacji? Czy przypadkiem zamierzone odwrócenie się od krzyża nie

okazało się odcięciem od jedynego źródła duchowej siły? Oddajmy raz jeszcze głos Mickiewiczowi:

„Mówisz: Niech sobie ludzie nie kochają Boga, / Byle im była cnota i Ojczyzna droga. /

Głupiec mówi: Niech sobie źródło wyschnie w górach, / Byleby mi płynęła woda w miejskich

rurach“ (Źródła).

Zarówno w Święta Wielkanocne, jak i przez cały rok musimy zadawać sobie te pytania: czy

Europa, Zachód, nasza cywilizacja mogą istnieć bez krzyża? dokąd nas prowadzi dystansowanie

się i odrywanie od najgłębszego fundamentu naszej kultury?

Drodzy Przyjaciele Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II!

Nasza Uczelnia powstała prawie sto lat temu jako odpowiedź na to właśnie pytanie. Założyciel

i pierwszy rektor KUL ks. Idzi Benedykt Radziszewski rozumiał doskonale, że polska

i europejska kultura może się rozwijać tylko wtedy, gdy krzyż Chrystusa głęboko zapuści na

tej ziemi swoje korzenie. Ówczesny biskup lubelski Marian Leon Fulman pisał o tym w tekście

wydanym z okazji śmierci ks. Radziszewskiego: „W uświadomieniu katolickim całej Polski

i w głębinach duszy polskiej położeniu fundamentów wiary widział jedyne drogi do szczęścia

narodu [...]”. W roku 1918, kiedy Polska odradzała się po ponad stu latach niewoli, trwała

ożywiona dyskusja na temat kształtu duchowej i kulturowej tożsamości powstającego państwa.

Kształcenie i wychowywanie przyszłej elity katolickiej w nowo założonym Uniwersytecie Lubelskim

było zdaniem ks. Radziszewskiego dziejową koniecznością.

Troska o duchowy kształt Polski, Europy i świata towarzyszy nieustannie ludziom wierzącym

w Chrystusa. Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II, wierny ideałom swojego założyciela,

pokonując wciąż różne trudności, chroni i rozwija kulturę zakorzenioną w Golgocie,

a przez nią również w Akropolu i Kapitolu, poprzez służbę prawdzie, Bogu i Ojczyźnie. Podobnie

jak w roku 1918 istnienie uniwersytetu katolickiego jest narodowym skarbem, który trudno

byłoby przecenić. Naśladując naszych poprzedników, zabiegamy o to, żeby katolicka uczelnia

w Polsce była jak najlepszym ośrodkiem badań naukowych i profesjonalnego kształcenia młodzieży.

Łączymy nowoczesność z mocnym zakorzenieniem w tradycji. Prowadzimy studia na

9 wydziałach i ponad 40 kierunkach. Jesteśmy dynamicznym i tętniącym młodością ośrodkiem

uniwersyteckim.

Cieszymy się, że tysiące młodych ludzi wybierają naszą uczelnię. Oprócz studentów polskich

kształcimy setki obcokrajowców ze Stanów Zjednoczonych, Chin, Nigerii, Wielkiej Brytanii,

Francji, Syrii, Ukrainy i innych państw. Naszym przyjaciołom, duchownym i świeckim, z serca

dziękujemy za modlitwę, każdą formę wsparcia i towarzyszenie nam w bez mała 100-letniej

historii. Potrzebujemy się wzajemnie, by wracając do korzeni naszej cywilizacji, kształcić i wychowywać

młodzież gotową – zgodnie z pragnieniem św. Jana Pawła II – budować cywilizację

miłości. Wszystkich zapraszamy do odwiedzenia gościnnych murów KUL, maturzystów zaś do

studiowania na tym jedynym uniwersytecie katolickim w Polsce i jednym z najstarszych w kraju.

Wyznacznikami naszej uczelni są niezmiennie: jasno sprecyzowana misja i tożsamość, wysoki

poziom nauczania, edukacja przygotowująca do zaistnienia na rynku pracy oraz formacja duchowa

w myśl uniwersyteckiej dewizy Deo et Patriae (Bogu i Ojczyźnie).

Drodzy Przyjaciele KUL,

Wszystkim Wam w imieniu całej społeczności akademickiej składam najlepsze życzenia wielkanocne.

Niech Chrystus przygarnie Was i Wasze Rodziny do swego Najświętszego Serca przebitego

na krzyżu dla naszego zbawienia i niech Was umocni mocą swojego zmartwychwstania.

ks. prof. dr hab. Antoni Dębiński

Rektor

Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II

Lublin, Wielkanoc 2015